آن را که جفا جوست نمی با ید خواست

سنگین دل و بد خوست نمی باید خواست

مارا ز تو غیر از تو تمنایی نیست

                        عشق آواز قشنگی ست که خدا می داند / سرنوشتی که مرا با تو به خود می خواند

گرچه از خویش گریزم به تو نزدیک شوم / گوش کن قلب من از دور تو را می خواند . . .

                                        به امیدی که وفا خواهم دید / از تو تا چند جفا خواهم دید

گر توان وصل تو را دید به خواب / این چنین خواب کجا خواهم دید

طاق ابروی تو گر قبله شود / خوش اثر ها ز دعا خواهم دید . . .

                                 کمی گیجم کمی منگم ، عجیب است / پریده بی جهت رنگم ، عجیب است

تو را دیدم همین یک ساعت پیش / برایت باز دلتنگم ، عجیب است . . .

                                                                می‌روم ، اما نمی‌پرسم ز خویش

ره کجا ؟ منزل کجا ؟ مقصود چیست ؟

بوسه می‌بخشم  ولی خود غافلم

کاین دل دیوانه را معبود کیست . . . ؟

شب من پنجره ای بی فردا  / روز من قصه ی تنهایی ما

مانده بر خاک و اسیر ساحل / ماهی ام ماهی دور از دریا . . .

                                  عمر من در عشق خوبان سر رسید / موی من از عشق خوبان شد سفید

صد من چون از کبوتر خانگیست / ناز کردن بر من از دیوانگیست

من چه دارم از تو پنهانش کنم ؟ / جان تقاضا کن که قربانت کنم

خوب میدانم برای من کسی مثل تو نیست / خوب میدانم که روزی باز ناچارم به تو

                                                             خوش به حال آنکه قلبش مال توست

حال و روزش هر نفس، احوال توست

خوش به حال آنکه چشمانش تویی

آرزوهایش همه آمال توست

 عشق یعنی جسم و جانم مال تو / عشق یعنی پرسش از احوال تو

عشق یعنی از خودم من خسته ام / عشق من ، به تو دل بسته ام . . .