پيچ خوردگی مچ پا يکی از شايع ترين آسيب ها در بين ورزشکاران است، مخصوصاً در ورزش هايی که شرکت کنندگان بطور مرتب بالا و پايين می پرند و روی يک پا فرود می آيند و يا برش های خيلی سريع انجام می دهند.

 مطالعات زيادی در مورد روش های مختلف برای حمايت از قوزک و مچ پا انجام شده است که در اين مطالعات روی بانداژ، وسايل شکسته بندی، کفش های پاشنه بلند و يا ترکيبی از آنها کار شده است.

استفاده از اين لوازم ميزان چرخش مچ پا به داخل را که باعث آسيب ديدگی مچ پا می شود را کمتر مي کند. اين وسايل با نگه داشتن قوزک پا در مکان آناتومی مشخص خود، از پيچ خوردگی آن جلوگيری می کنند. باندپيچی مچ پا، يک روش پيشگيرانه برای مربيان و تمرين دهندگان محسوب می شود. اما مطالعات نشان می دهد که باندپيچی تا 10 دقيقه جواب می دهد و برای 30 دقيقه عمل موثری انجام نمی دهد. استفاده از باند در طول 2 سال ، تعداد پيچ خوردگی را از 8/32 در هزار به 7/14 کاهش داده است.کفش پاشنه بلند هم برای پيش گيری از پيچ خوردگی مچ و قوزک پا توصيه می شود مخصوصاً زمانی که همراه با باند پيچی استفاده شود.استفاده از بريس آسيب ديدگی را کاهش داده و تمرين شديد و منظم، در مدت زمان 6 ماه ،ميزان وقوع پيچ خوردگی را به طور چشم گيری کاهش مي دهد. به مربيان توصيه می شودکه ورزشکاری که پيچ خوردگی مچ و قوزک پا دارد قبل از شروع مجدد تمرينات، بطور شايسته ای احيا شود و بازيکنانی که درد ملايم و يا شديدی بخاطر پيچ خوردگی مچ و قوزک پا دارند بايد به مدت 6 ماه از پوشش های نگهدارنده استفاده کنند که استفاده از آنها به مدت يک سال مفيد خواهدبود . مطالعات بيشتر بر روی پيچ خوردگی مچ و قوزک پا که يکی از شايعترين آسيب ديدگی در بين ورزشکاران است توصيه می شود.